in Zeeland zijn we weer terug in Dordrecht.
Terugkijkend op de afgelopen periode viel het ons op dat we steeds
minder zeilden en vaker op de motor voeren. Dit was niet alleen terug te
voeren op slecht zeilweer, maar zeker ook op slijtage van de schipper.
Het kwam steeds meer voor dat problemen met het schoudergewricht de
reden was om het zeil maar op de giek te laten zitten.
Eenmaal terug in Dordt hebben we na lang wikken en wegen de knoop
doorgehakt: De mast gaat eraf! Maar wat dan?
Eerst maar eens wat tekenen, hoe zou ze eruit zien met een kortere mast
voor de antennes en de radar en een steunzeiltje, en hoe kort of lang
moet die mast dan worden? Uitgangspunt was uiteindelijk dat we met
staande mast binnen de zgn. rijndoorvaarthoogte van ca. 9 meter wilden
blijven. Onze oude doorvaarthoogte was 13 meter bij een mastlengte van
10 meter. Een simpel rekensommetje gaf aan dat een mast van 5 meter ons
op 8 meter zou zou brengen. Dat dan maar eens in tekening gebracht.
Leek er wel mooi uit te zien, geen gemankeerde zeilboot maar een stoere
motorkotter met steunzeil.
Dus in november 2018 naar Neutmast in Middelharnis gereden voor overleg.
Zij vonden het ook een goed ontwerp en zouden een offerte maken. Die
viel goed uit, wel veel geld, maar ja, het is ook niet niks zo'n nieuwe
mast met alles erop en eraan. Dus opdracht gegeven, in het voorjaar van
2019 zou een en ander gereed kunnen zijn.
Dan komt de volgende klus: De oude mast, wat doen we ermee, en wat met
al die mooie en redelijk nieuwe zeilen, toch wel een beetje zonde om
alles zomaar weg te doen of te verkopen. We besloten het hele spulletje
te bewaren, bij onze watersportvereniging de KDR&ZV beschikken we over
een ruime loods/werkplaats waar we de mast, giek, spinnakerboom en
zeilen droog en warm konden opslaan. Op die manier blijft de hele
zeiluitrusting beschikbaar voor als er ooit een andere schipper op de
Seawitch komt die er weer mee wil gaan zeilen.
Dus de mast eraf, dat had nogal wat voeten in de aarde, want ook al is
de mast zgn. strijkbaar valt het vies tegen om hem te strijken en
vervolgens van de boot te verwijderen en aan de wal te krijgen. En dan
de werkplaats in, en daar weer in de hoogte op een paar stellingen zien
te krijgen. Een flinke klus, die we met de hulp van familie en enige
havenleden voor elkaar gekregen hebben.
En dan de afgelopen week, het is zover, de mast is klaar en kan er op 2
april opgezet worden. Dus wij op 30 maart naar Middelharnis vertrokken,
mooi weer, een prachtig tochtje, maar wel raar, zo helemaal zonder mast.
Toen we in Middelharnis aankwamen was daar het voetgangersbruggetje net
even gesloten en wij met ons idee van een flinke mast op de boot bleven
keurig even wachten tot het weer open ging. Maar de doorvaarthoogte van
dat bruggetje was 4 meter! we konden er zo zonder mast gewoon onder
door. Wat gewoontes al niet met een mens kunnen doen.
Afijn, de nieuwe mast werd op maandag 1 april (geen grap!) geplaatst en
we waren heel tevreden met het resultaat. Want ja, je tekent iets op
papier, maar het blijft altijd spannend hoe het er in het echt uit gaat
zien. Heel mooi dus, de boot is er in onze ogen niet minder door
geworden, heeft haar stoere karakter gehouden.
De volgende dag gelijk de zeilmaker (Kees van Vliet uit Middelharnis)
aan boord om een steunzeiltje in te meten. En vandaag, donderdag 4 april
weer naar Dordrecht terug gevaren.
Nu nog alle elektra en elektronica aansluiten, wachten op het
steunzeiltje en we zijn weer helemaal klaar voor nieuwe en toch wel weer
heel andere avonturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten