Varen met bruinvissen en dolfijnen

Wat begon als een nogal saaie grijze vaartocht, geen wind, geen zon, geen regen, werd een geweldige belevenis.

Het was best wel een mooi begin, tussen de rotseilandjes door uit Trébeurden weg, om de landtong heen, langs de baai van Perros Guirec en zo verder. Mooie uitzichten op de rotsige kust met daartussendoor liefelijke stranden. Maar even voorbij Port-Blanc kregen we de eerste verrassing, een school bruinvissen rond de boot, ze hadden niet veel interesse in ons, waren duidelijk aan het jagen op vis gezien ook de Jan-van-Genten die met ze mee vlogen. wel een geweldig gezicht af en toe een bruinvisrugje uit het water, overal om de boot heen. Maar ze kruisten ons pad en gingen huns weegs. Toch waren wij opgetogen, zo mooi om dit te zien.

Maar de tocht had meer moois in petto. Toen we een paar uur later de monding van de rivière de Tréguier binnenvoeren kregen we gezelschap van twee dolfijnen die het wel leuk vonden om krijgertje met de boot te spelen. ze zwommen vlak voor de boot uit, lieten zich inhalen, doken onder de boot door en kwamen aan de andere kant weer boven water om daarna weer voor ons uit te zwemmen alsof ze wilden zeggen pak me dan als je kan. Een meer dan geweldige belevenis. Ik had wel vaker dolfijnen gezien, ook op zee rond de boot, maar een paartje dat zo geweldig leuk en zo dichtbij mee bleef zwemmen en spelen, en dat een half uur lang was voor mij ook heel nieuw. Wat een geweldige en eigenlijk onbeschrijfelijke ervaring.

Nu liggen we afgemeerd in Tréguier, we waren hier twee jaar eerder ook. Na de ervaring met de dolfijnen zouden we bijna de schoonheid van de rivier naar Tréguier vergeten, maar ook dat was weer een mooi stukje van onze reis.

Paaseiland of Griekenland?

Geen van beide, we zijn gewoon nog in Bretagne, om precies te zijn in Trébeurden. Een weekje geleden hier aangekomen, wat rondgekeken en na een paar wandelingetjes weer van plan om verder te varen.

Maar ja, eerst het weer wat niet meewerkt, dan weer moeten we vanwege het getij op een onchristelijke tijd ons bed uit en al dat gedoe hebben we gewoon geen zin in. Dus we zijn nog in Trébeurden.

Dat wil niet zeggen dat we ons vervelen. ook hier weer een prachtige omgeving waar we onze ogen uitkijken tijdens de vele pittige wandelingen die we maken.

Om te beginnen de wel heel grillige rotsformaties op het schiereiland vlak voor de haven, het lijken de beelden op Paaseiland wel! En dan kom je ineens al wandelend langs het strand een man met ezel tegen, ook op vakantie of trektocht, maar wel op een heel bijzondere manier, met zijn ezeltje als lastdier, geweldig, zou zomaar ergen in Griekenland kunnen zijn.

Onze voorliefde voor eilanden die soms geen echt eiland zijn hebben we hier ook weer kunnen botvieren. Zoals je op de fotootjes kunt zien is er ook hier weer een eiland wat bij hoogwater een eiland is en waar je bij laagwater gewoon naar toe kan lopen. Wij daar natuurlijk ook weer naar toe, wel op de tijd letten natuurlijk, want er is verder niets op dat eiland en je moet dus wel weer terug voordat het weer hoogwater wordt. Omdat het hier op dat moment springtij was hadden we daar 3 uur voor, genoeg voor een mooie wandeling.

Het getij gaat de goede kant op, en als het weer zich gedraagt zoals voorspeld wordt, kunnen we over een paar dagen met iets warmer en mooier weer op een normale tijd weer verder varen.

Uit de comfort zone....

Ja, we zijn weer onderweg. Het kostte wat moeite om ons los te scheuren uit de vertrouwde baai van Morlaix. Een prachtig gebied waar we vorig jaar het hele jaar gelegen hebben met als thuishaven Roscoff en in het najaar en vroege voorjaar Morlaix. Het is allemaal zo vertrouwd, je kent sommige mensen, de winkeliers van je vaste winkels en café's kennen je. Kortom het voelt als een nieuw vertrek.

Maar vandaag was het dan zover. De mist was weg, een zonnetje erbij, een gladde zee. Alles werkte mee om de tocht weer aan te vangen.

We zijn begonnen met een kort tripje om er een beetje in te komen. Eerst de vertrouwde baai van Morlaix overgestoken, daarna de haven van Primel even van dichtbij bekeken, en toen de baai van Lannion dwars over met als bestemming Trébeurden. Een tochtje van zo'n 16 NM, puur genieten. Het afscheid van Roscoff was een beetje weemoedig, maar het avontuur lokt weer.

Hier in Trébeurden liggen we in een getijdehaven achter een zgn. sill. Dat wil zeggen dat de haven als het ware een put is achter een muur die bij hoogwater overstroomt en bij laagwater het water in de haven vasthoudt. De toegang tot zo'n haven is in dit geval via een onderbreking in die muur die bij laagwater afgesloten wordt. Zie de fotootjes.

Mist houdt ons nog even vast

Vanmorgen zouden we de trossen losgooien voor een mooie tocht naar Trébeurden, lekker vlak langs de kust de baaien in en tussen de klippen door met mooi uitzicht op de grillige granietkust. Maar..... MIST! Het varen kan wel, we hebben radar, een goede GPS/kaartplotter en AIS en we hebben het vaker gedaan, maar als je niets dan grijs om je heen ziet is er ook eigenlijk niets aan. En we hadden afgesproken om alleen te gaan varen als alles meezit, we hebben immers tijd zat. Dus nog een paar daagjes in Roscoff. Het weekend ziet er hier beter uit dus afwachten maar even. Een wasje draaien, nog wat boodschapjes en verder luieren. Het kan slechter.

Vrijheid is vooral loslaten

Ja, om ons weer helemaal vrij te voelen om te gaan en varen waar we willen hinderen je soms dingen. Zo hadden wij ook hier op de haven nog steeds onze auto op de kant staan. Handig hoor, maar zo kom je natuurlijk nooit weg. Dus weg ermee! We willen varen, niet autorijden, hoe leuk en handig zo'n ding op de wal ook is.

We hebben van de week de auto weggebracht naar vrienden van ons hier in Bretagne waar hij de rest van de tijd mag blijven totdat wij hem weer nodig hebben. Dat leverde trouwens wel weer twee leuke dagjes op. Zij wonen wel in Bretagne, maar Bretagne is heel groot dus moesten we wel zo'n kleine 200 km rijden om de auto bij hun te krijgen. Dat rijden wilden we ook niet zomaar even snel doen, maar gelijk van de laatste gelegenheid gebruik maken om nog wat mogelijke havens om op de terugweg aan te doen vanaf de wal te verkennen. Het werd dus weer een leuke rit die ook wel heel nuttig was, en het weer werkte ook erg mee.

Afijn, een gezellige avond bij Hans en Marga, onze vrienden die een chambe d' hôte hebben in Mont Dol, vlak bij Dol de Brteagne.

De volgende dag naar het station in Dol de Bretagne, vreemd, als passagier in je eigen auto. Afscheid, en dan de trein.

Ook weer een hele onderneming. Eerst een lokale diesel naar St Brieuc ca. 80 km. Daar twee uur overstaptijd op de TGV naar Morlaix (zo'n 100 km). Die twee uur konden we mooi vullen met een hapje eten in St Brieuc, wat overigens geen bijzonder interessante stad is, maar goed je reist dus hebt het niet altijd voor het zeggen. In Morlaix een snelle overstap op de boemel naar Roscoff, waarbij de overstap het enige snelle is want de trein zelf komt nauwelijks boven de 50 km/h. Maar het ritje van ong 40 km is gewoon 3 kwartier genieten.

En nu weer aan boord, geen auto meer op de wal, we zijn er nu echt helemaal klaar voor. Het tij is nu niet gunstig om te vertrekken, dus een paar daagjes zijn we hier nog wel. Het is een Grande Marée, dwz extreem groot verval. Wij maken van het grote verval gebruik om nog een keer bij laag water op de drooggevallen zee schelpdieren te gaan verzamelen, je moet toch ook af en toe in je eigen eten voorzien nietwaar? En daarna? Tsja, dan gaan de trossen weer los en zien we wel waar we dan weer afmeren of het anker uitwerpen.